Een milieueffectenrapport gaat de effecten voor mens, biodiversiteit en landschap na, rekening houdend met abiotische veranderingen (op vlak van bodem, water, lucht, …).
De regelgeving op vlak van natuur- en bos is zeer complex. Onder meer wordt onderscheid gemaakt tussen verschillende soorten natuurtoetsen. Naast de natuurtoetsen sensu strictu is er sprake van
bv. de VEN-toets (of verscherpte natuurtoets), de voortoets en last but not least de passende beoordeling (of habitattoets). Elk van deze toetsen heeft eigen werkingsgebieden. De ene
toets werkt met schadedrempels de andere niet. Ook de referentietoestand verschilt naargelang de beschouwde toets.
In geval van de VEN-toets en de passende beoordeling is een specifieke procedure voorzien waarbij u in geval van de vaststelling van betekenisvolle effecten achtereenvolgens dient na te gaan: (a)
of er alternatieven voor uw plan of project zijn, (b) of er redenen van groot openbaar belang kunnen worden aangevoerd en (c) welke natuurcompensaties zullen worden doorgevoerd.
De inhoudelijke uitwerking van zowel de discipline landschap als de discipline biodiversiteit is tamelijk gelijklopend.
Het doorvoeren van een toets start doorgaans met de beschrijving van de aanwezige (landschappelijke of natuur-)waarden. De kunst is hier om gericht te werk te
gaan en slimme keuzes te maken in het vergaren van informatie.
Het concreet inschatten van effecten op landschap en natuur (de effectenanalyse) vergt een specifieke kennis. Omdat deze kennis gebaseerd is op wetenschappelijke bevindingen is
ze ook onderhavig aan voortschrijdende inzichten.
Waar de effectanalyse de effecten berekent en weergeeft, gaat de effectbeoordeling een stap verder. De effectbeoordeling gaat na of vastgestelde effecten al dan niet
‘betekenisvol’ (ernstig) zijn. Hierbij wordt rekening gehouden met de zeldzaamheid en de juridische bescherming van aangetaste landschappen en natuurwaarden.
> Algemeen
> Onze expertise & ervaring
